Tüm yalnızlar, mutludur aslında.
Tüm yalnızlar, mutsuzdur aslında.
Tüm yalnızlar, huzurludur aslında.
Tüm yalnızlar, huzursuzdur aslında.
Tüm yalnızlar, umutludur aslında.
Tüm yalnızlar, umutsuzdur aslında.
Tüm yalnızlar, şarkıları sever aslında.
Tüm yalnızlar, şarkılardan nefret eder aslında.
Tüm yalnızlar, yalnızlığı sever aslında.
Tüm yalnızlar, yalnızlıktan nefret eder aslında.

                Yalnızlık; belki de en karmaşık, yalın kavram. Binbir çelişki içinde; çok net sonuçlar doğurabilen bir olgu. Yarınlara bakış açınızı değiştirebilicek kadar da , güçlü bir tema. Çok bilinmeyenli bir denklem. Yalnızlık, bazen sevgiliye duyulan özlemdir. Bazen, aileye, bazen dosta, bazen şarkılara, bazen şiirlere, bazen yazılara, bazen ise; huzura duyulan özlemdir. Aslında tüm insanlık yalnız. Kimileri farkında, kimileri ise; henüz değil.
 Ama bir şekilde herkes, tanışıcak onunla. Kademe kademe canınızı yakar, yeterli acının içinde yoğurulduktan sonra ise; mutluluk vermeye başlar. Tam terside olabilir; ilk önce mutlu olursun yalnızlıktan, sonra ise; acı çekmeye başlarsın. Aslına bakarsanız; bana göre hayatın sırrıdır yalnızlık. Neden mi? 

                          Yalnız doğar, yalnız ölür insan!